شاید تصور کنیم گفت‌وگو مهارتی ذاتی است که در درون همه ما نهفته است، اما رفتاری است که باید آن را یاد بگیریم.
ما در بسیاری از مواقع متوجه مهارت و هنر گفت و گوی خوب با دیگران و به ویژه کودکان نیستیم.
وقتی رفتار بزرگسالی که در برقراری ارتباط سازنده ماهر است،مشاهده می‌کنیم و او معناها، فرصت‌های یادگیری، انگیزه و فکرهای پنهان در میان واژه‌ها را بیرون می‌آورد و بیان می‌کند، متوجه می‌شویم گفت‌وگوی معنادار نیازمند مهارت و هنر فراوانی است.
چنین گفت‌وگوهایی اجزای حیاتی یادگیری کودک هستند.
اگر بدانیم چگونه با کودکانمان درباره موضوعات جذاب وارد گفت‌وگو شویم؛ فکر کردن، یادگیری و حل مساله برای هر دوی ما ارزش بیشتری پیدا می‌کند و لذت بخش‌تر می‌شود.
در هنگام چنین تعاملاتی، این امکان برایمان فراهم می‌شود تا از یادگیری کودکان حمایت کنیم و آن را گسترش دهیم؛ پرسش و تشویق کنیم، درباره مساله‌ها و راه‌حل‌هایشان حرف بزنیم و فرصتی برای یافتن ایده‌ها، دیدگاهها و روش‌های تازه برای فکر کردن فراهم کنیم.
همیشه این‌طور نیست که گفت‌وگوها «خود به خود» اتفاق بیفتند. در بسیاری از موارد گفت‌وگوی معنادار میان بزرگسالان و کودکان به این دلیل شکل می‌گیرد که در پس آن فکر و هدفی وجود دارد.
