تربیت سال‌های اولیه کودکی ناظر بر تربیت و رشد کودکان از بدو تولد تا هنگام ورود به نظام رسمی عمومی آموزش است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که آموزش سال‌های اولیه کودکی از بسیار جهات مهم است، زیرا توان‌مندی کودکان برای یادگیری، رشد و پیشرفت واقعی تحت تاثیر تجارب محیطی اولیه است. اهمیت اهداف تربیتی این دوران از جهات گوناگون قابل بررسی است. اول این که با توجه به نظر متخصصان روانشناسی مبنی بر حساس و کلیدی‌بودن این دوره سنی در شکل‌گیری بسیار از صفات و ویژگی‌های روان‌شناختی کودکان، یادگیری بسیاری از مهارت‌ها و آموزش‌ها در این دوره ضروری است و عدم بهره‌گیری مناسب از فرصت‌ها و قابلیت‌های این دوره سنی، آسیب جدی هم به کودکان و هم به جامعه وارد می‌کند. ضمن این که باید توجه داشت کودکان با وجود پایین‌بودن سن منفعل نیستند، بلکه کاملا فعال‌اند و با روش‌های متناسب با رشد آن‌ها، می‌توان به آموزش پرداخت.
اهداف تربیتی این دوره نیز باید کاملا با ابعاد رشد کودکان متناسب باشد. پژوهشگران بسیاری به آثار برنامه‌های آموزشی اولیه اشاره کرده‌اند. با توجه به این اهمیت و به سبب محدودیت زمانی که برای یادگیری در سال‌های اولیه زندگی بیشتر است، توجه جدی به تبیین ضرورت تربیت کودکی (پیش از دبستان) از اهمیت فزاینده‌ای برخوردار است. نتایج پژوهش‌های داخلی و خارجی نشان می‌دهد کودکانی که دوره آمادگی پیش از دبستان را سپری می‌کنند در مقایسه با کودکانی که این دوره را طی نمی‌کنند، از پیشرفت تحصیلی بیشتری برخوردارند.
با این وجود متأسفانه تنها شمار محدودی از کودکان سنین پیش از دبستان می‌توانند از خدمات این آموزش بهره‌مند شوند. نگاهی اجمالی به مطالعات انجام‌گرفته بر تاثیر آموزش‌های پیش از دبستان بر رشد شناختی، افزایش هوش کودکان، قدرت استدلال، تفکر خلاق، کسب مهارت‌های حل مسئله، توانایی‌های کلامی و زبانی، روابط اجتماعی و حس همکاری و مسئولیت‌پذیری صحه گذاشته‌اند.
